داشتم یه اهنگ گوش میدادم...گفتم اینجا متنشو بنویسم به دلم خیلی نشست...

.

.

.

یه رفیق بودی و صدتا دردسر بودی و اما...

از تو هیچوقت نبریدم ، تورو از خودم می دیدم

پشت سر همه غریبه ، روبروم دیدم فریبه

اما فکر کردم کنارم...

شونه های یک رفیقه

داشتم اشتباه میکردم.

تو رفیق من نبودی ، من تا آخر با تو بودم...

تو از اولم نبودی

داشتم اشتباه می کردم...

که تموم زندگیمو من به دستای تو دادم

حالا اینجا تک و تننها... برگ خشک بی درختی، غرق بادم

نوش جونت اگه بردی

نوش جونت هرچی خوردی

تورو هیچ وقت نشناختم...

نوش جونم اگه باختم.

تو منو ساده گرفتی.

زدی رفتی مفتی مفتی

اما اون روز رو می بینم که به زانوهات می افتی...

تو به زانوهات می افتی...!

بخار دلتنگی نشسته بر شیشه ی احساسم را

هیچ

" هایی "

پاک نکرد...

گاهے دلمـ از ـهر چه آدمـ است مے گیرد...!

گاهے دلمـ دو کلمه حرف مهربانانه مےخواهد...!

نه به شکل ِ دوستت دارم و یا نه بــ ِ شکل ِ بے تو مے میرمـــ...!

ساده شاید ، مثل دلتنگ نباش... فردا روز دیگر ے ست !

نقــّـــــــــاشِ خــــوبی نــــبودم...

اما

ایـــــــــــــن روزها...

به لطـــــــــــفِ تــــــــــو...

انـــتظــــــار را دیـــــــــــدنی میکـــــِـــــــشـَـم....!!!!
 

شجاعت مـے خواهد

وفادار احساسـے باشـے

کــ ِ میدانـے

شکست مـے دهد

روزے نفس ـهاے دلت را...

بالاخره یک روز...

تمام شناسنامه های دنیا را پاره خواهم کرد!


وقتی نام " او " به عنوان " همسر "


در شناسنامه تو ست...


شناسنامه بی رحم ترین کاغذ پاره ی دنیاست...


می دانی...


شناسنامه...چیز کثیفی ست!!


بیزارم از این شناسنامه های دو به هم زن !

دلت طفل بود...


قدت به قد عاشقی هم نمیرسید که کوچک شمردی


عظمت عاشقانه هایم را...

عیبی ندارد،باز هم خودت را بزن به آن راه!

خودت را که به آن راه می زنی...


میخواهم تمام راه های دنیا خراب شود

سیـــــ ـــــــ ـــــگــــــار داریـــد؟؟؟


میخـــواهـــم خـــاطـــره دود کـــنـــمــ ــــ ....!!!!

بر تمام قبر های این شهر
بوسه بزن
شاید به یاد بیاوری
کجا مرا جا گذاشتی...
من در تنها ترین قبر این شهر خفته ام
صدای کلاغها را می شنوی؟
دارند برایم فاتحه می خوانند.....!!

من یک سوال گمشده دارم

از که بپرسم ؟این سوال همیشه بامن است

از ماه می پرسم که روزهای بودنت را از بر است

چرا کودکی من در 15 سالگی ام گم شد؟

از جاده می پرسم که همیشه شاهد دور شدن  من از تو بود پدر!!

نه از غروب می پرسم کودکی های من در 15 سالگی چه زود تمام شد!!

اما نه پدر هیچ کدام جواب نمی دهند وجاده ,ماه ، غروب چقدر عجیب اند

 که به هیچ سوالی جواب نمی دهند ودر هیچ جای رفتن نمی میرند!؟

آن روز با تو بودم

                                              امروز بی تو ام

                                           آن روز که با تو بودم

                                                بی تو بودم

                                            امروز که بی تو ام

                                                   با تو ام 

گاهي احساس مي کني با وجود همه چيز،
هيچ چيز نداري، گاهي ميان آشناهاي قديمي
نشسته‌اي،‌ اما باز هم غريبه اي.
بعضي وقت‌ها مي دانـــــــــي دلت پر است،
اما جايي را سراغ نداري که غصـــــــــه‌هـايت را
بازگو کني.
گـــــــاهي وقت‌ها حتي ديوارهاي اتاقت هم
از دست تو خسته شده اند و ديـــــــــــگر طاقت
شنيدن حرفهــــــــــاي پراز اندوه تو را ندارند. آن
وقت است که چشــــــــم‌هايت به يکباره هواي
باريدن مي کند.

ديشب براي من از آن گاهي وقت‌ها بود..

شــايد اشــتباهه امّــا عاشـقا دروغ می گن

آدمــــای مهـربـون و بــاوفــا دروغ می گن

اونـا کـه می گن کـه تـا هميشــه ديوونتونن

بـذا بی پرده بگم که به شــما دروغ می گن

اونـا کـه می‌آن به اين بهونه ها،‌ که اومدن

از‌توی شهرِ قشـنگِ قصّه‌ها، دروغ می گن

اونــا کـه فـدات بشـم‌‌‌‌‌‌‌‌ تکيه کلامشون شده

بــه تـموم آسـمونا، به خــدا دروغ می گن

اونـا که با قسـم و آيه می خوان بهت بگن

تا قيامت نمی شن ازت جدا، دروغ می گن

من اینجا

 

وسط جهنم

 

به روز مرگی رسیدم

 

منم زوزه میکشم

 

جنازه تکه تکه میکنم

 

من همینجا

 

بهشت میسازم

 

با یاد بهشتی که

 

غریبه واسم ترسیم کرد

 

من همینجا . . .

 

من محکوم به دل باختن به یک غریبه

 

آروم آروم

 

جهنمی شدم

 

دلم گرفته و به کنج این شب بی مهتاب و خاموش

سالها ميگذرد

صدای اشک من ناقوس مرگ است

کتاب عشق من تنها سه برگ است

یکی برگ فراق و درد اسیری

 یکی رسوایی و درد فقیری

یکی دیگر نگویم آیا ندیدی !؟

 همان برگ تار نا امیدی

در دل شب كه همه محف تو اند
دل من را تو بخوان
دل غمگين ، دل خسته
چه كنم با دل خسته ، چه كنم؟
تو بگو !
تو بگو درد دلم با كه كنم
درد اين قاصد جانان خودم با كه كنم
دل اگر دل خانه قلب تو بود
آشنايي ها بده
تا كه غم در كار باشد

مینویسم برای تو ..... خواهم ماند برای تو

مینوسیم برای ماه ..... باز هم خواهم ماند برای تو

مینویسم برای کوتاه بودن واژه ها

مینویسم "عشق"

برای با تو بودن دیر نمیشود

اما با تو بودن خیلی زود می گذرد

برایت خواهم ماند و همیشه ترانه "دوستت دارم" را میخوانم .....

ازعشق بالاتر، دوستی است. 

 و از دوستی بالاتر ، فهمیدن است. 

 به عشق کسی نیاز ندارم. 

 به دوستی کسی نیاز ندارم. 

 نیازمند کسی هستم که مرا بفهمد.  

مرا با همه بدی هایم. مرا با همه دارم ها و ندارم هایم. 

 مرا آنگونه که هستم بفهمد.

گریه ،حتی امان نمی دهد تا .....

بگذریم. حرف بسیار دارم. 

 سکوت ،  

مرا بیشتر می فهمد تا حرف. 

 سکوت می کنم.  

اینها که می نگارم ،شرح دلتنگی های من است . 

 نه شرح دلسنگی های دوستان. 

 هرگز خشم نکرده ام. 

 می خواهم مثل خودم باشم. 

 نمی خواهم کسی باشم ،که کسی یا از من خوشش بیاید، یا تعریف و تمجید مرا بکند. 

 من به تحسین کسی نیاز ندارم.  

دلم می خواهد کسی ، بودنم را، آنگونه که هستم تحقیر نکند.

بغضی سنگین سینه ام را می فشارد.نای گفتن را از من می گیرد.

هوای درونم دلتنگ است . 

 دلتنگ. آنچنان دلتنگم که می خوام فقط سکوت کنم. سکوت.  

سکوت. 

 سکوت.......

گاهی وقتها سکوت همه چیز است. 

 گفته ها سیاهی دفترند . 

 باید از بیرون دادن آنها پرهیز کرد.  

سکوت، سپیدی درون وحاشیه دفتراست. که نه چشم را می آزارد . 

نه خاطر کسی را مکدر می کند. 

 دوست خوب کسی است که سپید های دفتردوستی ات را بخواند ، 

 نه آنکه دائم سیاهی هایش را برایت ورق بزند.

هرچیزی اگردرجای خودش نباشد بد است. 

 چه سکوت باشد، چه حرف. 

 گاه ، حرف بد است. گاه سکوت. باید جایش را فهمید.  

و کسی که می فهمد ، هم برای روزهای همصحبتی ، همدم خوبی است.  

هم برای روزهای دلتنگی .که فرونپاشی . 

 که زیردست و پای این و آن لگد مال سوء تفاهم ها نشوی.

جایش را نمی دانم که درست انتخاب کرده ام یا نه. 

 اما همین

جا سکوت می کنم. 

 ازهمین نقطه، در پایان همین سطر.

گوش کن ...آوای سکوت جاودانی ام را..
سکوتم شنیدنی ست .
نه دلی را هوایی می کند ... نه می آزارد .
با سمفوني سکوتم ...
نه خشمی بر می انگیزد...
نه اشکی می تپد ..
گوش کن ... سکوتم جاودانی ست .
تا واژه هایم ... کسی را به اوج استهزاء نبرند .
و حس پیغمبر گونه ام ....
کسی را به شمایل شیطان ؛ شبیه نسازد .
سکوتم را بشنو
تهی از واژه است ...
تهی از حس افلا کی .....
و سرشار از آرامش برای دیگران

کاش ای تنها امید زندگی

می توانستم فراموشت کنم

یا شبی در اتش سوزان دل

چون مهیب سینه خاموشت کنم

کاش احساس نیاز دیدنت

چون وجودت از وجودم دور بود

کاش هرگز نمیدیدم تورا

کاش ان شب هر دو چشمم کور بود

 

دو تا دست داشتم دو تا دیگه هم قرض کردم که بغلت کنم اما تو دوتا پا داشتی دو تای دیگه هم قرض کرده بودی 

توی یک کنج اتاق

 منم و یک قاب عکس

منم و دنیایی از خاطره ها توی این کنج اتاق

منم و یک فنجون خالی چای

منم و یک حبه قند گوشه ء فنجون فال

 منم و یک برگ خشکیده توی دفتر عشق

 منم ویک قطره اشک خشکیده روی فرش اتاق

 توی کنج این اتاق بی کسی

منم و یک دنیا از خاطره ها

منم و یک جای خالی تو اتاق

 منم و یک دل تنها و غریب

توی یک شهر پر از تنهایی

 دل من هرجا باشه بازم بی اون تنها شده

 دل من غصه نخور تو هم یه روز شاد میشی

 دل من غصه نخور

شيشه ای می شکند...
يک نفر می پرسد...چرا شيشه شکست؟
مادر می گويد...شايد اين رفع بلاست.
يک نفر زمزمه کرد...باد سرد وحشی مثل يک کودک شيطان آمد.
شيشه ی پنجره را زود شکست

 

 

کاش امشب که دلم مثل آن شيشه ی مغرور شکست، عابری خنده کنان می آمد...
تکه ای از آن را برمی داشت مرهمی بر دل تنگم می شد...
اما امشب ديدم...
هيچ کس هيچ نگفت غصه ام را نشنيد...
از خودم می پرسم آيا ارزش قلب من از شيشه ی پنجره هم کمتر است؟
دل من سخت شکست اما، هيچ کس هيچ نگفت و نپرسيد چرا ؟

وقتی آخر یه قصه، غصه ی تلخ فراقه

خاطرات سبز و رنگی همشون یه مشت سرابه

یعنی اون روزای آبی بینمون فنا شد و رفت؟!

یعنی روزگار دلگیر کار ما رو ساخت و در رفت؟

یعنی باز موج جدایی ساحل عشق و خراب کرد؟!

دوباره جای ستاره آسمون رد شهاب کرد؟!

حالا آهوی فراری! بلبل همیشه ساکت!

بیا این قلب شکسته ،مال تو توشه ی راهت

یادته وقتی برات ترانه ی عشق و سرودم

به تو گفتم مثل روحی توی بند بند وجودم

من بت غرور بودم، یادته زدی شکستی

به فدای تار موهات گرچه راه عشق و بستی

قلب من پر از غمت بود ، قدر ماهی های یک رود

کاشکی که نمی شکستیش ، آخه اون جای خودت بود!

تو برام بدون همتا، تک گل باغ وجودم

من برات؟؟! یادته گفتی ، فرق نداشت بود ونبودم