منم با یک اتاق و شب که بی تو سخت تاریکه
مهم اینه که رویامون به هم از دور نزدیکه
واست احساس می بافم تو رویاهامو می پوشی
خدا هم سخت خوشحاله از این که ما هم آغوشیم
به این احساس مدیونیم باید کاری کنیم واسش
باید هر جا که لازم شد فداکاری کنیم واسش

 

تو رویا خیلی خوشبختیم ولی در اصل می لنگیم
رسیدن گاهی ممکن نیست مهم اینه که می جنگیم
نفس می شی واسم امشب می ری آروم تو سینم
به حدی عاشقت هستم خودم رو هم نمی بینم
به این احساس مدیونیم باید کاری کنیم واسش
باید هر جا که لازم شد  فداکاری کنیم واسش

من عادتم شده تنها بدون تو  ،  هر روز راه برم تو این پیاده رو

من عادتم شده چیزی نخوام ازت ، فکر منو نکن خوبم گلم فقط

دلواپس توام که ساده می شکنی و کوه غمی ، ولی حرفی نمی زنی

میترسم از پس دردات بر نیای ، من عادتم شده چیزی ازم نخوای

اصرار می کنم انکار میکنی حرفای قبلتو تکرار می کنی

این که تو میگی من تنها کس توام دنیاییه ولی دلواپس توام

کجا بودی وقتی برات شکستم * یخ زده بود شاخه گلم تو دستم

کجا بودی وقتی غریبی و درد * داشت منِ تنها رو دیوونه میکرد

کجا بودی وقتی که از پنجره * می پرسیدم این چندمین عابره؟

کجا بودی وقتی تو رو میخواستم * که دستات آروم بشینه تو دستم

کجا بودی وقتی که گریه کردم * از تو به آسمون گلایه کردم

کجا بودی وقتی کنار عکسات * شبا نشستم به هوای چشمات

کجا بودی تو لحظه ی نیازم * وقتی میخواستم دنیامو بسازم

کجا بودی ببینی من میسوزم * عین چشات سیاهه رنگ روزم

کجا بودی وقتی دیوونت بودم * وقتی که بی قرار شونت بودم

کجا بودی ببینی خستگیمو * آب شدن شمعای زندگیمو

نمی دانم چه می خواهم بگویم
 زبانم در دهان باز بسته ست

در تنگ قفس باز است و افسوس

که بال مرغ آوازم شکسته ست

نمی دانم چه می خواهم بگویم
غمی در استخوانم می گدازد

خیال ناشناسی آشنا رنگ
 گهی می سوزدم گه می نوازد

 گهی در خاطرم می جوشد این وهم
 ز رنگ آمیزی غمهای انبوه

که در رگهام جای خون روان است
 سیه داروی زهرآگین اندوه

  فغانی گرم وخون آلود و پردرد
 فرو می پیچیدم در سینه تنگ

 چو فریاد یکی دیوانه گنگ
 که می کوبد سر شوریده بر سنگ

سرشکی تلخ و شور از چشمه دل
 نهان در سینه می جوشد شب و روز

 چنان مار گرفتاری که ریزد
 شرنگ خشمش از نیش جگر سوز

پریشان سایه ای آشفته آهنگ
ز مغزم می تراود گیج و گمراه

 چو روح خوابگردی مات و مدهوش
که بی سامان به ره افتد شبانگاه

درون سینه ام دردی ست خونبار
 که همچون گریه می گیرد گلویم

غمی ‌آشفته دردی گریه آلود
نمی دانم چه می خواهم بگویم

هوشنگ ابتهاج

از کودکی یاد گرفته ام

امثال تو نامحرمند

تو بگو

چطور محرم اسرارم شدی؟

هیچ کجا
جز خواب روی بازوهای مردانه ات ،
امنیت را معنا نمیکند
برایم ...

كاش می دانستی...

چشم هایم ز شكوفایی عشق تو فقط می خواند
كاش می دانستی
عشق من معجزه نیست
عشق من رنگ حقیقت دارد
اشك هایم به تمنای نگاه تو فقط می بارد


كاش می دانستی......



بی افق های نگاهت
کوچه تنهاست
کاش میدانستی...
در میان ساحل من و ساحل تو
اقیانوسی پر هیاهو قرار دارد؛
خود خروشان من،
که مشتاقم از آن عبور کنم...


كاش می دانستی...
 

از روزی که نامتـــ ...

ملکه ی ذهنمـــ شد ...

احساســ می کنمــ جمجمه امـــ ...

با شکوه ترینـــ امپراتوری دنیاستـــ ...