ازعشق بالاتر، دوستی است. 

 و از دوستی بالاتر ، فهمیدن است. 

 به عشق کسی نیاز ندارم. 

 به دوستی کسی نیاز ندارم. 

 نیازمند کسی هستم که مرا بفهمد.  

مرا با همه بدی هایم. مرا با همه دارم ها و ندارم هایم. 

 مرا آنگونه که هستم بفهمد.

گریه ،حتی امان نمی دهد تا .....

بگذریم. حرف بسیار دارم. 

 سکوت ،  

مرا بیشتر می فهمد تا حرف. 

 سکوت می کنم.  

اینها که می نگارم ،شرح دلتنگی های من است . 

 نه شرح دلسنگی های دوستان. 

 هرگز خشم نکرده ام. 

 می خواهم مثل خودم باشم. 

 نمی خواهم کسی باشم ،که کسی یا از من خوشش بیاید، یا تعریف و تمجید مرا بکند. 

 من به تحسین کسی نیاز ندارم.  

دلم می خواهد کسی ، بودنم را، آنگونه که هستم تحقیر نکند.

بغضی سنگین سینه ام را می فشارد.نای گفتن را از من می گیرد.

هوای درونم دلتنگ است . 

 دلتنگ. آنچنان دلتنگم که می خوام فقط سکوت کنم. سکوت.  

سکوت. 

 سکوت.......

گاهی وقتها سکوت همه چیز است. 

 گفته ها سیاهی دفترند . 

 باید از بیرون دادن آنها پرهیز کرد.  

سکوت، سپیدی درون وحاشیه دفتراست. که نه چشم را می آزارد . 

نه خاطر کسی را مکدر می کند. 

 دوست خوب کسی است که سپید های دفتردوستی ات را بخواند ، 

 نه آنکه دائم سیاهی هایش را برایت ورق بزند.

هرچیزی اگردرجای خودش نباشد بد است. 

 چه سکوت باشد، چه حرف. 

 گاه ، حرف بد است. گاه سکوت. باید جایش را فهمید.  

و کسی که می فهمد ، هم برای روزهای همصحبتی ، همدم خوبی است.  

هم برای روزهای دلتنگی .که فرونپاشی . 

 که زیردست و پای این و آن لگد مال سوء تفاهم ها نشوی.

جایش را نمی دانم که درست انتخاب کرده ام یا نه. 

 اما همین

جا سکوت می کنم. 

 ازهمین نقطه، در پایان همین سطر.

گوش کن ...آوای سکوت جاودانی ام را..
سکوتم شنیدنی ست .
نه دلی را هوایی می کند ... نه می آزارد .
با سمفوني سکوتم ...
نه خشمی بر می انگیزد...
نه اشکی می تپد ..
گوش کن ... سکوتم جاودانی ست .
تا واژه هایم ... کسی را به اوج استهزاء نبرند .
و حس پیغمبر گونه ام ....
کسی را به شمایل شیطان ؛ شبیه نسازد .
سکوتم را بشنو
تهی از واژه است ...
تهی از حس افلا کی .....
و سرشار از آرامش برای دیگران

کاش ای تنها امید زندگی

می توانستم فراموشت کنم

یا شبی در اتش سوزان دل

چون مهیب سینه خاموشت کنم

کاش احساس نیاز دیدنت

چون وجودت از وجودم دور بود

کاش هرگز نمیدیدم تورا

کاش ان شب هر دو چشمم کور بود

 

دو تا دست داشتم دو تا دیگه هم قرض کردم که بغلت کنم اما تو دوتا پا داشتی دو تای دیگه هم قرض کرده بودی 

توی یک کنج اتاق

 منم و یک قاب عکس

منم و دنیایی از خاطره ها توی این کنج اتاق

منم و یک فنجون خالی چای

منم و یک حبه قند گوشه ء فنجون فال

 منم و یک برگ خشکیده توی دفتر عشق

 منم ویک قطره اشک خشکیده روی فرش اتاق

 توی کنج این اتاق بی کسی

منم و یک دنیا از خاطره ها

منم و یک جای خالی تو اتاق

 منم و یک دل تنها و غریب

توی یک شهر پر از تنهایی

 دل من هرجا باشه بازم بی اون تنها شده

 دل من غصه نخور تو هم یه روز شاد میشی

 دل من غصه نخور

شيشه ای می شکند...
يک نفر می پرسد...چرا شيشه شکست؟
مادر می گويد...شايد اين رفع بلاست.
يک نفر زمزمه کرد...باد سرد وحشی مثل يک کودک شيطان آمد.
شيشه ی پنجره را زود شکست

 

 

کاش امشب که دلم مثل آن شيشه ی مغرور شکست، عابری خنده کنان می آمد...
تکه ای از آن را برمی داشت مرهمی بر دل تنگم می شد...
اما امشب ديدم...
هيچ کس هيچ نگفت غصه ام را نشنيد...
از خودم می پرسم آيا ارزش قلب من از شيشه ی پنجره هم کمتر است؟
دل من سخت شکست اما، هيچ کس هيچ نگفت و نپرسيد چرا ؟

وقتی آخر یه قصه، غصه ی تلخ فراقه

خاطرات سبز و رنگی همشون یه مشت سرابه

یعنی اون روزای آبی بینمون فنا شد و رفت؟!

یعنی روزگار دلگیر کار ما رو ساخت و در رفت؟

یعنی باز موج جدایی ساحل عشق و خراب کرد؟!

دوباره جای ستاره آسمون رد شهاب کرد؟!

حالا آهوی فراری! بلبل همیشه ساکت!

بیا این قلب شکسته ،مال تو توشه ی راهت

یادته وقتی برات ترانه ی عشق و سرودم

به تو گفتم مثل روحی توی بند بند وجودم

من بت غرور بودم، یادته زدی شکستی

به فدای تار موهات گرچه راه عشق و بستی

قلب من پر از غمت بود ، قدر ماهی های یک رود

کاشکی که نمی شکستیش ، آخه اون جای خودت بود!

تو برام بدون همتا، تک گل باغ وجودم

من برات؟؟! یادته گفتی ، فرق نداشت بود ونبودم